BAGONG TAON, BAGONG TAO!

May mga bagay sa mundo, na talagang ganoon na lang at hindi na kaya pang mabago. Ito daw ay nakalakihan at ito raw ang kanyang pagkatao. Ngunit pagdating sa ugali, hindi ako sasang-ayon dito. Para sa akin kung iyo talagang gusto, at may dahilang matindi ay kakayanin mo magbago. Kailangan lang may rason, at iyon ang gagamitin mong inpirasyon.

Hindi madaling magbago, naiintindihan ko. Ngunit sana kahit papaano ay kanilang makita, na meron kang ginagawa upang ugaling pangit ay mabawasan. Wala kang ginagawang masama, iyan ang lagi mong depensa sa karamihan. Ngunit sana iyong maintindihin, ikaw minsan ay may nasasagasaan. Mga taong syo ay may pakialam, dahil ikaw ay kanilang kaibigan o katipan.

Sana pag-isipan mo, malaking ginhawa kapag ikaw ay nagbago. Magiging masaya ang inyong relasyon at pagsasama, dahil wala ng hindi magagandang eksena. Ilagay mo ang iyong sarili sa posisyon ng iba, baka sakali makumbinsi ka, na tama ang kanilang pananaw at ikaw ang nagiging mababaw.

Ito ang tatandaan mo, ang mga taong totoong nagmamalasakit at nagmamahal syo, ay hindi puro magaganda ang sasabihin bagkus itatama ang mga mali mong gawain. Oo masasaktan ka ngunit at least alam mo naman na sila ang mga taong totoong nag-aalala, dahil ikaw sa kanila ay napakahalaga.

Sana huwag mahuli ang lahat, ingatan mo ang mga taong nagmamahal syo ng tapat. Dahil ang kasabihan na ito ay totoo at tatandaan mo " Ang tao kapag sa iyo ay nawala, saka mo lang malalaman na mahalaga ito syo at hindi mo kayang mabuhay ng wala to". Kaya pagkatapos mo ito mabasa sana ay may magbago na, upang ang inyong pagsasama ay tumagal at maging masaya.

WOW BANGGOW!

Ang sarap pakinggan ng salita ng mga bata, salita na karaniwan nating hinuhulaan dahil hindi natin maintindihan. Minsan kami ay aalis, magsisimba kami at nagmamadaling magbihis. Lahat kami ay may ginagawa halos hindi magkadaugaga, ng bigla naming narinig isang maliit na tinig. " WOW BANGGOW " paulit ulit nyang sinasabi, heto na naman ang makulit kong bunso at hindi mapakali.

Itinaas nya ang kanyang kamay, tila may inaabot na bagay. Ngunit sya ay sadyang maliit pa at di kayang abutin ng kanyang mga bisig na maikli din. Sya ay aking nilapitan, aalamin kung ano ang kanyang kailangan. Sigaw sya ng sigaw " BOT BANGGOW, BOT BANGGOW!, hay ano ba ang kanyang gustong sabihin? upang pagsigaw nya ay tumigil.

Nilapitan na rin ako ng kanyang yaya, nagbabakasakali na baka maintindihan nya. Ngunit kahit sya ay hindi naintindihan ang salitang sinasambit ang alaga nyang si Mocca. Bigla pumasok sa aming kwarto, ang una kong pamangkin at humihingi ng pabanggo sa akin. Inabot ko kay Iyah ang cologne ng bigla na naman simugaw si Mocca ng " WOW BANGGOW ". Ngayon akin ng naintindihan ang salitang gusto nyang iparating sa akin.

Humihingi pala sya ng pabango, iyon pala yung salitang nyang " BANGGOW "...... the end!

PABORITO

Sa lahat ng pamilyang Pilipino, hindi maaalis yung may paborito. Hindi man nila ito aminin, nakikita naman ito ng mga mata natin. Iba ang trato nila sa kanilang paborito, at iba rin ang pakikipag-usap nila sa mga ito. Nag-iiba rin ang tingin ng ibang sa tao sa kanila dahil malapit sila sa swerte at hindi sa disgrasya.

Dito rin nawawala ang respeto ng mga paborito sa ibang supling na akala mo ay hindi nila pansin. Kung sabagay ano nga naman ang pabor na mahihingi nila dito, hindi naman malakas sa taas ang mga taong ito. Sila yung tao na laging nauutusan, sila rin ang nagsisilbi sa kanilang tahanan.

Kaya pansinin nyo mas malapit sila sa kanilang mga kaibigan, kesa sa pamilya na kanilang nakagisnan. Doon kasi nila nararanasan, ang respeto na hindi nila matikman. Ibang tao lang din kasi ang nakakapuna, na matalino pala sila at magaling at may ibubuga rin.

                                        

Hindi sila ang paborito kasi may nagawa sila noon na hindi ikinagusto. Sana lang maisip ng mga tao sa paligid nyo, lahat ng tao ay nagbabago at huwag nila kayo ipako sa nakaraan nyo. Ito ang ibabahagi ko sa inyo, isang bagay na narinig ko " huwag mong ganyanin ang iyong supling, baka pagdating ng panahon yan pa ang magsilbi syo at ikaw ay arugain ".

May mga bagay sa mundo, na hindi nyo na mababago. Matuto na lang kayo na tanggapin ito at masanay dito. Walang magagawa ang paghahanap ng wala, ichallenge nyo na lang ang inyong sarili ng kayo ay may mapala.

LIHIM

Sya ay malapit sa akin, isang tao na akala ko hindi ako lolokohin. Tiwala ako sa kanya, kahit minsan hindi ko inisip na sya ay nagpapanggap lang. Tinulungan ko sya, ako sa kanya ay laging nakasuporta. Ngunit paano nya nagawa, na ako ay kanyang paglihiman, kakuntyaba nya pa ang kanyang mga kaibigan.

Wala pong lihim na hindi nabubunyag, kahit ano pa ang gawin ninyong pag-iingat. Kahit pa napag-usapan nyong lahat, at mapagkakasunduan na ililihim nyo ang lahat ng naganap. Hindi naman ako tanga, tiwala lang ako talaga sa kanya. Sa bawat kilos nya at salita ay kahit kailan hindi ako nagduda at nag-isip ng masama. Paano kaya nya sa akin yun nagawa, gayong puro kabutihan lang ang kanya ay aking ginawa.

Paano pa kaya ako maniniwala, ngayong natuklasan ko na ang lihim ng kanyang ginawa. Kung wala sya talagang intensyong masama, sana alam ko yun at nagpaalam sya ng tama. Kaya pala sya ay nagtanong sa akin, ako ba raw ay marunong magsinungaling. Ngayon alam ko na ang dahilan ng kanyang pagtatanong, dahil sya ay nagsisinungaling na sa akin.

Ang buhay ko halos alam nyo ang buong kwento, alam nyo lahat lahat ng pinagdaanan ko. Paano nila nagawa na ako ay paglihiman, gayong naging tapat ako sa kanya at sa kanyang mga kaibigan. Pero ok na rin ang ganito, kahit papaano nalaman ko ng maaga ang totoo

Salamat sa mga masasayang sandali, mga sandali na mapagkunwari. Hindi man sya naging totoo at nasaktan nyo man ako ng todo. At least alam ko na possible pa ako makahanap ng pag-ibig na totoo, dahil ako ay isang mabuting tao at hindi manloloko na tulad nyo.

Tang ina mo, gusto kitang suntukin. Paano mo nagawa na ako ay paikutin at lokohin.

(ok na ba yan? naparating ko ba ng tama ang kwento mo? sana naman, kanino naman kayang kwento ang susunod kong isusulat, abangan.)

" wala ako maisip na pic kaya share ko na lang mug ko....  "

" NO BANAPHER "

Para sa mga ina na tulad namin, napakasakit isipin na hindi namin maintindihan ang gustong sabihin ng anak namin. Minsan noong ako ay nasa Makati, naglalaro kami ni bunso ng bigla syang umiyak at may sinasabi sa akin. " No banapher, no banapher " yan ang mensaheng paulit ulit nyang sinasabi sa akin.


Hindi ko alam ang aking gagawin, pakiramdam ko may masakit syang nararamdaman ngunit hindi ko sya  maintindihan. Sumisigaw na sya habang umiiyak " mommy no banapher, no banapher ". Ano ba talaga? hindi na ako magkandaugaga. Tinawag ko ang kanyang yaya, nagbabakasakali na narinig na nyang minsan ang salitang sinasambit ng anak kong hindi mapakali.


Ngunit wala rin syang nagawa, ngayon lang din daw nya narinig ang salitang iyon na  sinasabi ni Mocca. Binuhat ko sya ngunit nagpupumiglas sya, pilit syang nagpapababa sa akin at naghuhumiyaw ng " banapher, banapher ".  Ang hirap ng ganito, na bulol pa ang anak ko. May mga salita kasi na huhulaan mo kung ano ba talaga ang ibig sabihin nito.


Pagbabasihan mo ang tunog ng salitang iyon, iisipin mo kung ano ang posibleng katumbas noon. Kailangan pala na pinagtutuunan ko ng pansin ang bawat galaw ng kamay o katawan ng anak kong pilit na may gustong sabihin sa akin. Doon ko lang tunay na naintindihan, kung ano ang banapher na paulit-ulit nyang pinagsisigawan.

ITO NAMANG SUMUNOD NA ISInULAT KO AY PARA SYO " BANAPHER "

Laki ng pasasalamat ko dahil sa tulong mo, hindi na ako napupuyat dahil diretso ang tulog ko. Hindi ko man masabi kung gaano ka kahalaga, sana maintindihan mo hindi lang ako masalita pero makikita mo sa gawa. Lagi kita karamay, simula pa ng isilang ko ang aking panganay. Ikaw rin ang katulong ko, habang lumalaki ang bunso ko. Kahit saan sila pumunta lagi ka namin kasama, hindi kami makaalis noon kapag wala ka.

Ang laki ng iyong naiambag sa pagpapalaki sa aking mga anak. Aaminin ko hindi ko iyon makakaya lalo na kung wala ka. Kahit minsan hindi mo ako binigo, tumutupad ka lagi sa iyong pangako. Pero ito sa akin ang pinakamahalaga, kung paano mo pinaginhawa ang pakiramdam ni  Moki at ni Mocca. 


Ngunit sana maintindihan mo, na hindi habang panahon ay pwede mo akong tulungan. May mga pagkakataon kasi na hindi kita kailangan. Hindi naman pwede na laging nariyan ka, kailangan ko sila tiisin upang matuto mag-isa. Hanggang dito na lang mahal kong BANAPHER, magkikita rin ulit tayo hindi ko nga lang masabi kung kailan at paano.

 Ang gusto pala iparating ng bunso ko sa akin " mommy puno ang  diapher ".......

HILOM

Lahat naman siguro tayo naranasan na maaksidente, mapamalala man o simple. Tulad ng pagkadapa ng isang bata, ang taong nahiwa habang naghahanda ng ilulutong putahe, o pagkakauntog dahil sa tulak o dahil hindi nakita ang pinag-untugan. Lahat ito kapag iyong naranasan, mayroon kang sakit na mararamdaman. Sakit na panandalian, ngunit kung malala ay minsan natatagalan. Ngunit lahat ng ito ay nag-iiwan ng bakas, at ito ang palatandaan ng sakit at hapdi na iyong naramdaman sa iyong karanasan.

Ihahalintulad ko ang sugat sa sakit na minsan ating nararamdaman, kapag ang isang tao sa atin ay may nagawang kasalanan. Ang sakit ng kalooban ay katulad din ng sugat sa balat, may iba't ibang sanhi at lalim na iniiwan. Depende sa tagal ng panahon ng paghilom sa tindi ng sakit at lalim ng pinagsamahan.

Ang maganda lang sa sugat sa balat, ito ay naghihilom ng kusa. Hindi tulad ng sakit ng kalooban, minsan may mga taong hindi na ito makalimutan at hindi kayang maggawad ng kapatawaran. Ang iba naman ay tila hindi ka nakilala, dahil tila bigla silang nagkaroon ng amnesia.

Mayroon akong kakilala, para sa kanya ang kaibigan ay para ng kapamilya. Tiwala sya sa kanyang mga kasama, kaya buo rin ang suporta nya sa kanila. Mapaeskwela, trabaho o usapang pinansyal, hindi nya tinatanggihan, ang importante ay kanyang matulungan ang kaibigang nangangailangan.

May dumating na pagkakataon, ang taong itinuring nyang kapamilya ay bigla syang tineydor. Hindi sya makapaniwala na ito ay nagawa sa kanya, kaya naman ang taong iyon ay halos kanyang maisumpa. Kapag sya ay aking tinatanong, ang lagi lang niyang tugon "hindi ko kakilala ang taong tinutukoy mo". Grabe pala sya magalit at masaktan lalo na kung ito ay tungkol sa isang kaibigan.

Pagdating naman sa pag-ibig sya rin ay kakaiba, dito sa parte na ito ako napraning sa kanya. Kahit anong nagawa ng taong minahal nya, kahit kailan hindi sya nagtanim ng galit sa kanila. Para sa kanya ito ay naging parte ng buhay nya, at hindi lang talaga ito ang nakalaan na makasama nya.

Meron lang akong hindi maintindihan, bakit hindi sya marunong magalit ngunit hindi nya rin kayang balikan. Hindi ba karaniwan, hanggat mahal natin ang tao sya ay hindi natin kayang iwanan. Ngunit itong aking kakilala ay sadyang mahiwaga, basta nasagad na sya ikaw ay iiwan nya. 

Ito ang aking napuna, wala syang pakialam kung ano pa ang inyong ugnayan o tagal ng panahon na inyong pinagsaluhan. Hindi rin nya pinagbabasehan ang pag-ibig na nadarama, o ang hirap na gawin ng mga taong nagkasala sa kanya. Para sa kanya ikaw ay patay na, siguro kasi iyon din ang kanyang nadama nung sya ay nasaktan nila.

UNA KONG PAMANGKIN

Si Iyah ang aking unang pamangkin, anak sya ng aking kapatid na sumunod sa akin. Dito sya ipinanganak sa Pilipinas, at dito rin sila nanirahang mag-anak. Ngunit ng siya ay limang taong gulang na, lumisan ang kanyang mga magulang at sa ibang bansa nagtrabaho at nanirahan. Sa aking ina siya iniwan, at telepono at kompyuter lang ang tangi nilang inaasahan.

Isang taon din ang itinagal nya sa amin, bago pa sya kinuha at kami ay lisanin. Doon na nya itinuloy ang kanyang pag-aaral, kahit wala pa syang alam sa lenggwahe ng bansang kanyang pinuntahan. Laking gulat ko ng aking mabalitaan na ang salitang bago sa kanya ay madali nyang natutunan. At lalo pa kami natuwa ng sabihin sa amin na sya ay nag- eeksel sa lahat ng kanyang asignatura sa bagong paaralan.

Mahilig sya kumanta, nagmana kasi sa kanyang ama. Lahat ng kinakanta nya ay ipinapanood nya sa amin, at tuwang tuwa naman ang ina ko na nangungulila sa aking pamangkin. Tatlo hanggang apat na beses kung sya ay umuwi ng Pilipinas, binibisita nya kami at ang ina ko na labis ang pananabik. Kapag may pagkakataon, ang aking ina naman ang pumupunta sa kanila at doon ay bumibisita.

Nasanay na kami sa ganitong tema, limang taon na rin kasi na ganito ang eksena. Ngayon ay nadito sya ulit at nagbabakasyon, mananatili sya sa amin hanggang sa unang linggo ng Enero ng susunod na taon. Ang blog na ito ay hiniling sa akin, hindi naman ako makatanggi dahil sya ang una kong pamangkin. 

WOW MALI!

Nais kong makasulat ng isang malikhaing kwento o tula, ngunit hindi ako marunong kung paano ang tamang paggawa. Nagtanong-tanong ako sa aking mga kakilala, mga taong may mga kwento o tulang naisulat na. Kwento o tula na pinuri na ng karamihan, ibinahagi at ipinagmalaki sa sambayanan.

Meron isang tao pinahiram ako ng libro, may isang istorya na nais nya ay basahin ko. Sa titolo pa lang nito ay parang may pagkamalahay na, at lalo ka madadala habang binabasa mo ang ibang bahagi ng istorya. Gigil na gigil ako ng binabasa ko ito, gumagawa na ako ng mga possibleng eksena sa utak ko. Ang galing ng taong sumulat nito, napagana nya ang imahinasyon ko.

Nadala ang aking emosyon sa kwentong aking binasa, to the point na kung ano-ano na ang naisip kong masaklap na mangyayari sa istorya. Gusto ko makasulat ng tulad noon, yung tipong iba ang sasagi sa isipan ng tao, ngunit iba rin pala ang totoong mangyayari sa kwento di ba.

Ang sarap kasi ng pakiramdam, na nadala ka at nalungkot, naawa, nagalit at nainis sa binasa sabay matatawa ka dahil na WOW MALI KA ng sumulat ng istorya.

RETOKE

Jose, Allan K., at Wally, yan ay ilang halimbawa ng mga taong nagkapera ngunit hindi pinabago ang itsura. Araw-araw namin pinapanood ang kanilang programa, ang Eat Bulaga sa tanghali. Hindi mabubuo ang araw namin kapag sila ay hindi nasilayan, nakakatanggal kasi sila ng pagod at lungkot. Muka pa lang ni Jose matatawa ka na, lalo na sa kanyang mga linya na halata mong hindi binasa.

Napakanatural sa kanila ang magpatawa, gaganahan ka talaga kumain ng sobra. Minsan aking nasabi "ang dami nang pera ni Allan K. bakit hindi pa sya paretoke?"  sinagot ako ng aking kaibigan " kasi yan ang dahilan bakit sya yumaman, bakit nya ipapabago ang bagay na sa kanya ay nagpaasenso" oo nga naman sya ay may katwiran, kaya hindi na ako nagsalita pa at sumang-ayon na lang.

Si Jose at si Wally ang paborito ko sa lahat, lalo na kapag sugod bahay na ang palabas. Minsan aking napansin hindi sila napipikon kapag itsura nila ang titirahin, bagkus ipagmamalaki pa nila ito at ipapakita ng todo. Magaling sila makihalubilo sa tao, kaya nilang sabayan kahit sino.

Nakita nyo na ba ang moves ng dalawang yan, kahit walang linya silang binabasa galaw pa lang ng katawan ay tatawanan mo na. Lalo na yung kiss sa kili-kili na kanyang ginagawa, hindi nya alintana kahit kili-kili pa nung tao ay basa. Nakakaloka talaga sila, kaya hindi nagsasawa ang tao panoorin sila.

Bilib ako sa mga taong yan, hindi kinahihiya ang bigay sa kanila ng Maykapal. Bagkus ginagamit nila ito, upang magpasaya ng ibang tao. Natural sa buhay ng tao ang tumanda ang itsura, bakit kailangan mo ipadoktor pa. Physical na itsura lang yan, ang importante ay ang mabuting kalooban. At iyo ring tatandaan, minsan nadadaig ng kulit at talino ang muka na gwapo.

UHNAT! UHNAT!

Paborito ito ng karamihan, mura kasi at mabigat pa sa tyan. Minsan lang ako kumain nyan, kasi hindi ko naman ito nakahiligan. Kadalasan itong ginagawang pasalubong tuwing bibisita sa kamag-anak at kakilala, ito na rin ang ginagawang merienda tuwing meron kaming bisita.

Meron itong iba't-ibang kulay, para sa iba't ibang pleybor. At dinagdagan pa ng kung ano-anong palamuting binubudbod, mga maliliit na kendi na may maraming kulay. Yung iba naman ay dinaan sa disenyo na ang ginamit na pang-akit ay mga drawing na gawa sa tinunaw na tsokoleyt.

Marami kang pagpipilian at sa dami ng klase ng panlasa ng tao meron isang pwedeng ipangtapat syo. Masarap syang kainin habang may kahuntahan, kapamilya, kabarkada o kasintahan. Napakamura nya kaya naman sya ay talagang pangmasa. Kung nagtitipid ka talaga eh di munchkins ng kainin mo di ba.

Pero ang dahilan ng kwento ko na ito, ay ang bunso ko na nahilig dito. Tuwing kami ay mapupunta sa mall, madidinig mo ang anak kong sumisigaw habang tumatalon "mommy uhnat! uhnat!". Nung una ay hindi ko pa naintindihan, hanggang sya ay nainis at tumakbo at ako ay nilayasan. Hinabol ko si bunso, at nakita ko sya nakatayo sa tabi ng salamin nagulat ako na DONUT pala ang gusto nyang ituro.

At alam nyo ba ang kanyang paborito, ang tsoko baternat na noon ay hindi ko gusto.....hahahahaha Ngayon  dahil kay bunso, naadik na naman ako sa "UHNAT" na dati ay hindi ko naman paborito. 

we would like to thank our sponsors " Dunkin Donut, Dr Bikke Pelo, and Dr. Kawayan. ".....hahahaha CHOS!

HILING, LAGI BANG DIDINGGIN?

Naranasan mo na ba, yung may kausap ka tapos bigla nya sasabihin " buti ka pa ". Hindi maiwasan sa isang huntahan, ang mga katagang yan na mukang hindi naman nila alam ang tunay na kahulugan. Kadalasang nangyayari, hindi natin maiwasan mainggit sa mga bagay na meron sila na wala sa atin.. 

Ang bawat nilalang ay may kanya-kanyang planong nakalaan, iyon ay kung yayakapin natin ang biyayang sa atin ay ibinigay. Pansinin natin sa dami ng ating hiling, ilan ba dyan ang sa atin ay ipinagkaloob. Kahit anong dasal, kahit ilang simbahan ang luhuran, at ilang oras ang ilaan, hindi nya ibibigay sa ang sa tingin nya ay hindi naman natin kailangan.

May mga pagkakataon na kanyang tinugunan, ang hiling na kay tagal na idinaing. Ibig sabihin noon, yan na ang tamang panahon at pagkakataon dahil ang ating gusto ay tumugma sa kanyang plano. Ito ang mahalagang tandaan at sana ay maunawaan, ang karaniwang bagay na hinihiling nating mga nilalang, ay mga bagay na ating "GUSTO" ngunit hindi naman natin "KAILANGAN". 

Ibinigay nya sa atin ang mga hiling na kailangan natin, mga bagay, tao, karanasan na humulma sa ating pagkatao. Buksan ang mga mata, huwag tayo pakabulag sa nakikita natin na meron ang iba. Dahil meron syang ibinigay sa atin na kahit kailangan hindi makukuha ng iba, sana lang alam natin ito bigyan ng halaga  bago pa mawala ang sa atin ang biyayang ipinagkaloob nya.

Family : Ang ating pamilya na laging nadyan sa atin kahit anong mangyari, kahit paulit ulit tayong magkamali ay paulit ulit din tayong tatanggapin at tutulungan makabangon.

Faith : ang gabay natin at tumutulong sa atin upang hindi sumuko sa kahit ano mang pagsubok na darating o dumating sa ating buhay.

Trabaho : huwag natin tignan ang taas o baba, ang mahalaga ay meron ka at hindi ka nagiging pabigat sa iba bagkus nakakatulong ka.

Love : Minsan lang yan darating, matuto tayong seryosohin. Bigyan ng halaga upang lalo tumibay ang pagsasama.

Friends : tuklasin kung sino ang tapat at totoo, dahil sa mundo bibihira ang tulad ko....nyhahahaha CHOS!

KINATAY

Isang indie film na pinangungunahan ng paboritong artista ng aking pinsan, Coco Martin ang pangalan. Umpisa pa lang ng pelikula ay excited na kaming lahat sa istorya, kakaiba kasi ang pamagat kaya mapapaisip ka. Ang una kong napuna ay ang papel ni Coco sa pelikula, mukang hindi inisip ng director na hindi bagay sa kutis nya ang papel na isang hampaslupa.

Ibang-iba kapag indie ang pelikula, mas malakas pa ang tunog ng mga sasakyan sa likod kesa sa mga tauhan na may sinasabing linya. Halatang halata mo rin kung gabi o umaga, dahil halos wala ka ng makita sa dilim ng eksena. Nagsimula kami panoorin ang pelikula alas-syete pa lang ng gabi, plano kasi namin magmarathon habang kami ay nag-iinom.

Nagsimula ang istorya sa iniwang sanggol sa kanyang lola, ikakasal kasi si Coco sa babaeng kanyang kinakasama. Lupit ng naging eksena simula sa bahay ang kinunan ng kamera, walang tigil, walang cut, parang ramdam mo ang pagod ng ating mga artista. Pagkatapos ng kasal, pumasok sya sa eskwela at heto na naman kami mukang tangang nakikilakad sa bida hanggang sa Quiapo napunta.

Pero ang pinakanainis kami at nakatulugan na ng isa sa amin, ang eksena sa van simula makati hanggang bulacan. Akala namin nasa byahe din kami, pakiramdam namin kasama kami sa loob ng van. Lahat kami isang bote palang ang nainom ngunit sa bagal ng istorya isa sa amin ay natulog. Ngunit hindi doon natapos ang aming pagkayamot, pagdating sa bulacan bigla naman nasira ang cd na nakasalang.

eksena na hindi na namin nakita dahil sa nasira ang cd

Hindi na namin natuklasan, bakit ang pamagat ng pelikula ay kinatay. Sana sa mga susunod na lilikha ng indie na pelikula, siguraduhin na may istorya. Ok lang naman na low budget, ang importante ay ng istorya at magaling umarte ang artista. Nakakahiya kasi sa mga dayuhan na makakakita, muka silang nanonood ng basura.

Ang dapat na aming movie marathon ay itinulog na lang namin at tinigilan ang pag-inom. Kaya ito ang payo ko, kung gusto nyo makatulog ng maaga, manghiram kayo ng indie na pelikula.

ANG AKING SANDATA

Kahit saan yata ako pumunta, bakit iisa lang ang puna nila. Ako raw ay matapang, tipo ng babae na hindi uurong sa kahit anong laban. Ang muka ko raw ay masungit, dahil sa mata kong singit. Noo ko raw ay laging nakakunot, kaya pati pagtaas ng kilay ko ay sumusunod. Kung lumakad ay pasugod, akala lagi nila ako ay manununtok.

Iba rin ako pumorma, yung dating ay kakaiba. Mahilig ako sa takong, sexy kasi lalo na kapag nakamaong. Karaniwan kong pang itaas ay sando, tube, o sleeveless, sabay papatungan ng jacket. Mahilig kasi ako magmotor, kaya kailangan ako ay balot.

Bihira lang sa akin ang lumalapit, natatakot kasi sila sa muka kong masungit. Piling-pili din ang kanilang mga salita, nag-ingat na sila ay mapasama. Ang mata ko ay may kulay, parang bampira na papatay. Nakadagdag ito sa tapang ng muka ko kaya naman ako lalong nag enjoy isuot ito.

Pero tanungin mo yung malalapit sa akin, mga taong inalam ang totoo kong saloobin. Hindi naman lahat yan ay totoo, lalo na pagdating sa personalidad ko. Iyan ang maskara ko na sa twina ay suot ko, kung hindi mo tutuklasin ang nasa likod nito, mamamatay kang mali ang pinaniniwalaan mong ako. Iyan ang aking sandata, ang mahal kong maskara.

PASUKAN 2ND SEM 2011

Itong taon na ito ang pinakatodo, akalain mo ba naman papasukin ang mga bata a dos pa lang ng Nobyembre. Madami ang nadismaya at nairita dahil wala naman palang mga prof. ang nagpakita. Karamihan sa kanila ay malayo ang pinanggalingan, sana naman iyon ay sumagi sa inyong isipan. Lahat ng bagay sa guro nagsisimula, paano sisipagin ang bata kung pati ang guro ay nawawala.

Hindi ako nakapasok sa unang araw ng iskwela, hindi pa kasi ako nag-eenroll para sa sem na ito di ba. Ngunit lahat yan sa akin ay nakarating, hinanaing ng mga estudyanteng sumunod sa nakapaskil sa dingding. Sayang daw ang kanilang pagod, oras at pera, sana inipon na lang nila at sila ay nagpahinga. Ang sabi ko naman " wala na tayong magagawa dyan, kaya tiisin nyo na lang ".

Kada semester meron akong natututunan, tungkol sa buhay at pakikisama sa karamihan. Nung unang semester ko sa aking paaralan, natuto akong makisalamuha at makipagkaibigan. Marami akong nakilala, na sana hindi ko na kinaibigan pa. Wala akong sasabihing hindi maganda, ayokong tumulad sa mga taong yun hindi ba. Pero pasalamat na rin ako dahil ngayon alam ko na nagkalat ang tulad nyo sa kalsada.

Pangalawang semester ko sa paaralan, akalain mo nakaaway ko ang aking mga kaibigan. Ang dami kong gulong napasukan, kahit ako ay nananahimik lang. Meron akong natutunan, madami ang mga taong inggit lang. Buti na lang at nanaig ang totoo, dahil may mga taong hindi natakot magsalita at manindigan. Kaya ngayon heto nakatayo pa rin ako, salamat sa mga taong sumuporta ng todo.

Ngayong semester sana ayusin na, tigilan na sana ako ng mga pakialamera. Tahimik ang buhay ko at ako ay masaya, ipagdarasal na lang kita sa kanya.

SALAMAT SA MGA MEMBER NG F.E.S NA SA AKIN AY SUMUPORTA NUNG UNANG SEMESTER SA ESKWELA.


p.s: yan na jay paul ang hiniling mong blog ukol sa unang araw nyo sa eskwela.

PAALAM AT SALAMAT

Nakakalungkot isipin na ang iba sa amin ay lumisan, lumipat kasi sila ng paaralang papasukan. Okey lang kaibigan, alam ko namang mas mapapabuti ka sa desisyon mong yan. Mamimiss ka lang namin ng sobra, kaya kami ay nalulungkot na.

Si Sharmaine sa amin ang tahimik, palagi syang walang imik. Paborito ko syang asarin dahil kahit kelan hindi sya napikon sa akin. Pero alam nyo proud ako sa isang ito, dahil sa aking katutukso natuto sya pumorma ng todo. Kailangan lang pala ng konti pang dilig upang ang bubot na bulaklak ay tuluyang bumukad. 

Maraming issue ang kanyang kinasangkutan, ngunit hindi ako nag-alala dahil kakampi nya ang karamihan. Hindi nagtagal ay pinabayaan ko na sya, dahil ang dating walang imik at tahimik ay natuto na lumaban at narinig din ang kanyang tinig.  

Yung isa naman ay si Jicel, kapag kasama mo sya lagi ka mapapa "d' hell". Bigla bigla kasi sya papasok sa usapan, na hindi naman pala nya alam. Nakakaaliw sya, kami ay lagi natatawa kanya. Sa aming lahat sya ang bihira makasama, napakastricto kasi ng kanyang tito at tita. Inoorasan sya palagi at bawal sa amin ay sumali, kaya naman wala syang alam na tsismaks parate.

Marami kaming masasayang sandali dahil kayo ay aming kasama, ngayon ay paano na dahil kulang na ang barkada. Sana hindi nyo kami makalimutan at minsan naman ay makapagkamustahan, madadaan naman natin ito sa maboteng usapan.

Tandaan nyo nadito lang kami, mga barkada nyo at kaklase na handang dumamay sa inyo kapag kayo ay naapi. 

PAGHIHINTAY

Meron akong bagong kakilala, Bugoy ang pangalan nya. Noong una kaming nagkasama ay iba ang nakita ko sa kanya, makulit, palatawa, iisipin mo wala syang problema. Enjoy na enjoy ako nung panahon na yun, kasi naman ako ang hot seat sa aming usapan. Nabisto kasi ako nang husto, akalain ko ba naman na kaibigan pala sya ng aking nobyo.

Masaya ang aming naging kwentuhan, dahil punong puno ito ng kantyawan. Huwag ko na daw masyado dibdibin ang lihim na nabuko tungkol sa amin. Nagkataon lang daw na mas maaga nalaman, dahil kaibigan din nya ang aking pinsan. Pasasaan pa daw at magkakakilala rin naman daw kami, mas maganda nga yun maaga at mas madali.

Bago matapos ang aming pagsasalo-salo, napag-usapan naman ang tungkol sa puso. Handa na sya makipagrelasyon, wala nga lang sya makita sa ngayon. Kaya tinanong nya ako kung meron akong pwede ireto,  upang maging makulay naman ang kanyang mundo. Tinawagan ko ang aking kaibigan, joyce ang kanyang pangalan. Naisip ko lang mukang bagay silang maging magkaibigan, at malay natin paglaon eh sila'y maging magkasintahan.

Sila ay naging magkatextmate nung mga unang araw, hanggang dumating sa gabi-gabi ay magkausap. Ang hindi ko maintindihan, nung sila ay magkita parang nawala na. Wala akong alam kung ano ang dahilan, pero sinabihan ko si budoy ng " ihahanap na lang kita ng iba, yung sigurado kong magiging masaya ka ".

Nakita ko ang sarili ko kay Budoy, isang tao na napaso na sa pait ng nakaraan. Buti na lang at kanya pang nakayanan, pero hirap na sya ngayon magtiwala at takot nang masaktan.Ngunit hindi dyan natatapos ang buhay ng tao, kailangan kang matutung tanggapin ang pagkatalo. Doon ka magsisimula at babangon, iyon ang gagamitin mong puhunan tungo sa kinabukasan.

Kapag ang sugat ay naghilom, kailangan mong maging matapang at matatag. Sumugal ka ulit pero huwag yung pilit. Huwag mong hanapin ang wala dahil makikita mo ay hindi tama. Kusa syang darating kung ito talaga ay para sa atin.

MILAN

Meron akong paboritong parte sa isang pelikula, sagutan ni Claudine Barretto at ni Piolo Pascual ang eksena. Ito ay sumikat sa takilya noong taong 2004 na ipinalabas ng Star Cinema sa ilalim ng production ng ABS-CBN. Marami ang naantig at napaluha ng pelikulang ito, nakarelate kasi ang karamihan sa pinagdaan ng bidang si Claudine Barretto.

" MILAN "

Claudine: Hindi pala naibibigay ang kaligayan, hindi ito nahahanap sa ibang tao oh sa isang lugar, nasa sa iyo yun. Ikaw mismo ang makakahanap at makakapagbigay nun sa sarili mo …

Piolo: Pero Jenny …

Claudine: Hindi ko kayang punuan lahat ng pagkukulang sa buhay mo Leo, dahil meron din akong sariling pagkukulang na kailangan kong punuan …

Piolo: Jenny mahal kita …

Claudine: Mahal mo ba ako dahil kailangan mo ako? … Oh kailangan mo ako kaya mahal mo ako? … Kasi yun din ang tinatanong ko sa sarili ko ngayon eh … Hangga’t di pa natin alam ang sagot, siguro nga mas mabuting ganito muna tayo …

Months later, they end up bumping into each other again …

Piolo: Uuwi ka daw? … Mahal kita at kailangan kita Jenny, yun ang kaya kong isagot.

" THE END "

http://www.youtube.com/watch?v=QavY5ZwXSJQ&feature=related

Napakagandang pelikula, nakarelate ako di ba. Ganyan kasi karamihan ng mga babae, nakakalimutan ang sarili dahil sa sobrang pagmamahal kay lalake. Minsan kasi hindi na nag-iisip, pintig ng puso lang ang nadirinig. Hindi ba tayo nag-iisip o ayaw lang mag-isip, kasi akala mo mahalaga ang nadarama. Pero isipin mo ito, kung hindi ka mag-iisip, hindi mo malalaman kung tama pa ba ang ginagawa mo at dinidikta ng puso mo.

Oo masarap ang umibig at ibigin, pero sasarap lang ito kapag ito ay tunay at pareho nyong inialay.

PANGALAWANG PAMILYA

Minsan sa aming kwentuhan aming napag-usapan tungkol sa pamilya at ang mga hindi magagandang kaganapan. May epekto ba talaga sa bata kapag ang mga magulang ay ginusto ang hiwalayan? kesa ang sagipin ang pamilya, problema na lang ay pag-usapan at solusyunan. Bakit nga ba humahantong sa ganitong sitwasyon? Gaano kabigat ang dahilan upang sinumpaan ay bitawan.

Meron kasi kaming kabarkada, nagkwento ng hinanakit nya. Ang kanyang ama raw ay meron ng pangalawang pamilya. Okey lang naman daw sana kasi masaya na rin ang kanyang ina, ang kinasasama lang ng loob nya ay parang nakalimutan na may anak ang ama nya sa unang asawa. Hindi sila kinakamusta o binibisita at hindi na rin ito nagbibigay ng pinansyal na suporta sa kanila. Kaya ang tanong sa kanyang isipan, bakit parang sila ay pinabayaan. 

Nakita ko ang epekto nito sa kanya, hindi ko na makita ang dating saya sa kanyang mga mata. Ang dami nyang hinanakit  sa kanyang puso, at galit na pilit na itinatago. Dama ko ang hirap ng kanyang damdamin, ngunit hindi ko alam kung paano ito pagagaanin. Gusto ko ibalik ang dati nyang pagkatao, yung tipong hindi galit sa mundo.

Hindi ko alam ang mga tamang kasagutan, kaya sinabi ko kay Tevar ay inyo na lang pakinggan. Wala ka ng magagawa sa nangyari sa pamilya mo noon, huwag mo na rin silipin ang pagkukulang ng mga magulang mo ngayon. Hindi ka nya bibigyan ng problema na hindi mo kaya, gusto lang nya ay maging mas matatag ka pa. Maging aral sa iyo yan at huwag mo ng tularan, kapag nagkapamilya ka ay iyong mahalin at ingatan.

SALAMAT SA INYO!

Tatlo silang guro na hindi namin malilimutan, maikli man ang panahon na aming pinagsamahan ngunit marami kaming sa kanila ay natutunan. Hindi sila takot ipaglaban ang tama, at lalong hindi sila takot magsalita. Mahalaga kami sa kanila, ginagabayan kami sa tutwina. Pwede mo silang lapitan, lalo na kung ikaw ay may katanungan. Sinisigurado nila na ang bagay na kanilang itinuro ay iyong matatandaan at maiintindihan, kahit wala kang librong hinahawakan at wala sa iyong harapan.

Si Ma'am Virna Odiver ang guro namin sa Humanities at English IV ( communication and speech ). Sa tuwing kami ay nagbabasa ang lahat ng maling pronunciation mo ay dinig na dinig nya, ipauulit ulit nya sa iyo yun hangat hindi mo napeperfect yun. Mahilig sya magsabi ng perfect at very good, isang bagay na nakakagana sa amin upang mag-aral pa. 

Virna Odiver

Si Sir Glenn Donne Guerrero naman ang aming guro sa Filipino, sya rin ang adviser namin sa aming organisasyon. Sya ang tipo ng guro na hindi binabasa ang libro, dahil lahat ng nakasulat dito ay kanya ng kabisado. Kakaiba rin ang kanyang istilo ng pagtuturo, sinisigurado nya na kanyang itinuro ay iyong naintindihan ng hindi mo kailangan kabisaduhin ang buong silid aklatan.

Donne Glenn Guerrero

Ang huli ay si Sir Filliffe Rae Anthonie Anorico na nagturo naman sa amin ng Psychology I. Tuwing sya ay nagtuturo, meron syang halimbawang sitwasyon upang ang mga terminong malalim ay iyong madaling intindihin. Hindi rin sya nakukuntento sa lahat ng nasa libro, lagi syang may pakulo na kaugnay sa kanyang itinuturo. Mahilig sya magresearch sa internet ng mga pwede nyang ipalabas sa amin na konektado sa paksa na aming tatalakayin.

Filliffe Rae Anthonie Anorico

Silang tatlo ang guro na aming paborito, kahit kailan hindi sila nagalit sa tuwing kami ay may pagkukulang. Ang diskarte nila ay ituturo nila sa iyo ang mga bagay na pwede mo pang gawin upang ikaw ay lalong may matutunan. Sila rin ang adviser namin sa Dulaan sa paaralan, sila rin ang tumulong sa amin tuwing kami ay may activity na sinalihan.

Maraming salamat po sa inyong tatlo, kayo ang tipo ng mga guro na dapat tularan. Kayo ang magsisilbing inspirasyon namin sa kursong aming kinuha, at balang araw tayo ay muling magkikita.

F.E.S pipz from left : Krishan, Twinkle, Jera, Junel, Me (RUDE), Cheska, Ericah,  Alyanna and Roma