Hindi ba maaari na kapag ang tao ay umibig ay hindi tayo masasaktan? Bakit pa nagmahal kung may panahon at pagkakataon na ang tao pala ay luluha at masasaktan? Kaawa-awa naman ang mga nilalang na kung magmahal ay tapat, lalo na kung ang nakilala ay mga taong huwad o walang pakialam. Hindi nila isinasaalang-alang ang damdamin ng iba, bagkus mangangatwiran pa na wala naman silang ginagawang masama at kakaiba.
Totoo naman siguro na walang ginagawang masama at kakaiba, ngunit sana maisip natin na sila ay nagmamahal at natural na mag-aalala. Hindi naman siguro kalabisan na matuto tayo magparamdam, lalo na kung ang ginagawa ay labis na sa ipinagpaalam. Dyan nagsisimula ang hindi pagkakaintindihan at lalo pa itong lalala kung hindi pag-uusapan.
Matuto irespeto ang katipan, upang isa't-isa ay inyong maunawaan. Huwag maghanap ng mga bagay na hindi kayang ibigay ng isa, dahil kakalabasan nito ay magkakagusto ka sa iba. Kaya may mga relasyon na may pangatlong partido dahil hinahap sa iba ang wala sa taong mahal nya. Iyan ang isang bagay na huwag gagawin, tumingin muna sa salamin ng matauhan na ikaw ay may pagkukulang din.
At huwag isipin na ito ay lumilipas o magbabago ng kusa dahil sadyang may mga taong manhid at hindi nakakapag-isip. Kapag ang isang bagay ay hindi napag-usapan, ang ibig sabihin nito ay itinago lang at may posibilidad na maungkat at pag-awayan. Iyan ang dahilan bakit akala mo ay paulit-ulit lang ang usapan ngunit lingid sa kaalaman ay hindi naman pala nasulosyunan.
At ito ang importanteng tandaan, ang diskusyunan at away ay pagsubok lang. Sinusukat lang nito ang tatag ng pagmamahalan ng dalawang nilalang, at kung kayang tanggapin ng buo ang kanilang katauhan. Kapag itong mga bagay na ito ay nalampasan, iyan ang masasabi ko na pag-ibig na totoo at walang hanggan.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento