SANA...SANA...SANA....

Hindi ko alam kung saan magsisimula sa dami ng nangyari nung ako'y nawala. Nalunod ako sa pantasya na ako ang lumikha, pinaniwala ang sarili sa multong aking nagawa. Akala ko masaya kapag buo ang pamilya, depende pala sa sitwasyon at sa klase ng iyong nakuha.

Hindi masamang magsakripisyo lalo na sa taong mahal ko, pero sana hindi ko kinalimutan ang sarili at nagtira ako ng kahit konting respeto. Oo na lang kasi ako ng oo para umiwas sa gulo, dapat pala noon pa ay nagsalita na ako. Sinanay ko kayo na sunod-sunuran lang ako, hindi ko kasi inakala na sasamantalahin nyo ako.

Hindi ko na dedetalyihin ang mga pangyayari, wala rin naman mababago dahil ako pa rin ang masisisi. Hinayaan ko kayo at sinanay sa paraan na akala ko ay tama ngunit hindi pala ganoon dapat, dahil tao rin ako na kailangan ng pagkalinga.

Tapos na ang lahat, nagawa ko na rin kitang iwan. Masakit man para sa ating dalawa pero tignan mo naman ngayon kaya mo na tumayo sa sarili mong paa. Nagawa mong tuparin ang pangarap mong negosyo ng wala ako, nagsipag ka upang walang masabi syo ang pamilya ko. Sana noon mo pa yan ginawa, noong buo pa tayo at masaya. 

Ngunit hindi pa naman gunaw ang mundo, meron pa namang pag-asa. Ngayon mo nakita ang mga nagawa ko, hinahanap mo ang pagkalinga ko syo. Mabuti na rin siguro ang ganito, magsumikap muna tayo pareho. Tama ang sinabi mo, magtiis muna tayo na magkahiwalay ang mahalaga ay tayo pa rin dalawa at iisa ang nadarama.

Darating din ang panahon, hihilom din ang mga sugat ng ating mga pamilya. Sana kapag nangyari yun kaya mo na rin magdesisyon, may sarili kang paninindigan at hindi padadaan sa bulong. Nadito lang kami maghihintay sa iyo walang magiging iba sa iyo lang ako. Yan ang pangakong aking binitiwan noong disyembre 18, 2013 nung ikinasal tayo.

https://www.youtube.com/watch?v=nAiYzji88Ww

ISIPUSO ( huwag isa puso, kailangan din ng isip upang ito ay mabuo.)

Bakit nga ba tayo sumusulat, eh wala namang namumulat. Bakit ba tayo nagkukwento? eh wala naman sila pakialam dito. Ako mismo hindi ko alam ang kasagutan, iyan din ang mga tanong ng sarili kong isipan. Ngunit hindi ko pa rin maialis sa aking sistema, ang pagbabahagi sa iba ng aking masasaya at malulungkot na istorya. Siguro ito na rin ang isa sa mga paraan, upang saya o sakit na nararamdaman ay medyo mabawasan.

Ang tagal rin ng agwat ng huli kong nailathala, pasensya na ganyan ako kapag nasosobrahan sa tuwa. Karaniwan kasi kumukuha ako ng aking inspirasyon sa masasakit na pinagdaanan, ngunit wala ako noon sa nakalipas na isang taon at isang buwan. May mga pagsubok naman na dumating, madali lang nalampasan, dahil dalawa kami ngunit iisa ng damdamin.

Ngayon ko lang napagtanto, na hindi dahilan ang hindi magkasundo. Kailangan parehas kayo ng layunin o mithiin upang kayo ay manatiling buo. Maliliit na pagtatalo ay maiisangtabi, kung ang puso nyo ay iisa ang sinasabi. Matutong makinig at magsalita, pero dapat marunong ka rin umintindi at umunawa. Sana ay may napulot kayo sa munti kong naisulat, yan ay aral para sa akin at aral din sa lahat.

Noong aking kaarawan....

Apat na araw at apat na gabi, ano kaya ang mangyayari? Iyan ang laman ng aking isip, pagpasok ng buwan ng Desyembre. Nangarap ng nakangiti, nag-iisip ng mga pwedeng sorpresa mula sa aking mga kaibigan at kakilala. Ngunit bakit nga ba ganoon kapag darating ang kaarawan mo, pilit pasasayahin ang sarili at kukumbinsihing maganda ang mangyayari.

Naisip ko pa baka may inihanda sila sa akin, sosorpresahin ako at bigla silang darating. Humiling kasi ako noon ng isang keyk sa aking mga kaibigan, bihira kasi na meron noon kapag akin ng kaarawan. Sa lahat kasi ng aking kaibigan ang karaniwang ibinibigay ko ay keyk, baka sakaling sa pag-ihip nila ng kandila ay matupad ang kanilang kahilingan.

Ngunit ako pala ay nagkamali, dapat hindi ako umasa sa mga kwentuhan noon ng barkada. Okey lang sana na walang keyk baka maintindihan ko pa, pero yung walang dumating at nagpakita yun ang sa akin ay malaking sorpresa. Okey lang salamat na rin, may mas maganda namang nangyari sa akin.

Buti na lang nung dispiras ng aking kaarawan, may sorpresa na talaga namang hindi ko inaasahan. Mula sa aking katipan at kanyang mga kaibigan, may dala silang keyk at ako pa ay kinantahan. Sila ay mga bago lang  na kakilala, ngunit pakiramdam ko sa kanila ako ay may halaga. Minsan lang kasi sa isang taon ang ating kaarawan, kaya sana huwag natin palagpasin na akala mo ay wala lang.

Salamat sa mga nakaalala at bumati, lalo na sa mga taong nagtyaga na maghintay ng hating gabi. 

thank dy! love you!

thank you moki baby!

thanks jules!

thanks rhej and wowie!

SOMEDAY BY NINA

Grabe ang ganda ng kanta, tagos sa puso ko ang bawat letra. Hindi ko mapigil malungkot sa tuwing maririnig ko, maalala ang nakaraan na gusto ko na sanang malimutan. Hindi nga siguro ito kaya limutin, dahil hindi sinasadya na iyo pa ring iisipin. Mga tanong na hindi mo kaya sagutin, tanging siya lang ang may alam at wala namang balak sabihin.

Bawat tao ay umaasa, na isang araw ay liligaya. Ngunit yan ang isang bagay na napakahirap makuha. Bakit nga ba nasasaktan kung wala ka naman nagawang kasalanan. Bakit kailangan mo pagdaanan mga bagay na hindi mo dapat maranasan. Iyan ay pagsubok sa iyong katatagan, bibitiw ka ba o pilit mo pa ring kakapitan.

Hindi ko kayang sagutin ang bawat katanungan, ngunit isang aral sa inyo ang aking iiwan. Mas gugustuhin ko na ang masaktan, kesa naman ako ang dahilan bakit may taong nahihirapan. Isipin mo na lang na masarap ang pakiramdam, kapag siya ay masaya kahit hindi man sa iyo at mapunta sa iba.

Someday you'll gonna realize

One day you'll see this through my eyes

But then i won't even be there

I'll be happy somewhere

Even if i can't

 

I know

You don't really see my worth

You think you're the last guy on earth

Well I've got news for you

I know I'm not that strong

But it won't take long

Won't take long

 

Chorus
Coz someday, someone's gonna love me

The way, i wanted you to need me

Someday, someone's gonna take your place

One day I'll forget about you

You'll see, i won't even miss you

Someday, someday

 

But now

I know you can't tell

I'm down, and I'm not doing well

But one day these tears

They will all run dry

I won't have to cry

Sweet goodbye

 

           

     

NOON AT NGAYON

Paano ka ba umibig? ikaw ba ay totoo o ikaw ay maligalig? Hindi lahat ng tao ay pare-pareho, meron mga seryoso at meron ding manggagancho. Bago ka ba pumasok sa relasyon ay mahal mo na ang tao? o nagkomit ka na sa tao bago mo pa pag-aaralan mahalin ang katipan mo? Ano man ang paraan mo sa huli ay may masasaktan dito, lalo na kung alam mo sa sarili na hindi mo talaga mahal yung tao.

Meron akong minahal na tao, ibinigay ko ang buo kong pagkatao. Ipinagkatiwala ko ang aking mga sekreto, mga bagay na itinago ko sa mga tao. Nagawa kong hubarin ang maskara ko, nakita nya ang bait at lungkot ng mata ko. Umpisa pa lang pinadama ko na, kung gaano siya kahalaga at mahal kong talaga. Ibinigay ko ang lahat mapasaya ko lang siya, akala ko naman noon ako rin ay mahal nya.

Sa pitong buwan na siya ay aking nakasama, siya lang ang minahal ko at hindi lumingon sa iba. Naging tapat ako, at sunud-sunuran sa gusto nya. Ngunit meron akong napansing mga pagbabago, tila sa akin ay meron siyang itinatago. Nakipaghiwalay siya sa akin ng walang sapat na dahilan, nirespeto ko ang kanyang hiling kahit ako ay nasasaktan.

Isinama nya ako sa kanyang mga kabarkada, sa unang pagkakataon sila ay aking nakilala. Ang sakit sakit pala kapag ikaw ay ipinikilala na isang kaibigan ng taong kay tagal mong sinamba. Nagtiis pa rin ako pinilit ilapit ang sarili ko, baka sakali matulungan ako sa pinagdaraanan ko. Hindi ako nawalan ng pag-asa, nagtiis, naghintay na ako ay balikan nya. Ngunit siya ay matigas, siguro nga ay iyon na ang wakas.

Hindi na ako sumama pa sa kanyang mga lakad, tinanggap ang pagkatalo at lumayo na ko. Noon ko nakilala ang mga bago kong kabarkada, inaliw nila ako at pilit na nagpakasaya. Hindi nya ako pinapansin noong una, wala pa rin siyang pakialam at wala pa rin akong halaga. Maraming pagkakataon na kinailangan ko ang kanyang tulong, sakit pa rin aminin na wala siyang naitulong.

Naging malapit ako sa isa sa tropa, lagi kasi na riyan para sa akin ay sumoporta. Mapang asar sya sa akin kapag tropa ay nariyan, malambing naman sya kapag konti na lang ang naiwan. Araw at gabi kami ay magkausap, napansin naman nung isa ngunit hindi pa rin nagrereak. Naisip ko tuloy ay wala na talaga, malaya na ako na magkagusto sa iba.

Lalo kami naging malapit sa paglipas ng mga araw, tinukso na kami ng tropa para sa kanila ay may kakaiba. Hindi pa rin kami umamin na gusto na namin ang isa't-isa, ngunit hindi naman sila tanga upang hindi nila mapuna. Hinayaan na lang namin na ganon ang sitwasyon, hindi pa naman kami handang pumasok sa isang relasyon.

Bigla-bigla na lang bumalik ang noon, kung kailangan naman napakasaya ko na sa ngayon. Kilala ng lahat ang aking noon, gusto nila ito lahat sila ay dito boto. Hindi lang siguro ako nagsasalita, kaya naman wala silang alam at hindi nila nakita. Mga pangyayari na di maganda, na sadya kong ikinubli. Hindi rin naman ako nagkwento sa aking ngayon, ayoko sila mabigla na wala na pala ang noon.

 

Nagkaroon ng pagkakataon na kami ay nagkaharap-harap, kailangan kong mamili, ano ang aking desisyon. Pinili ko ang noon dahil boto ang pamilya ko doon, binigyan ko sya ng isa pang pagkakataon. Masaya naman ako at naintindihan ng ngayon, ang mahalaga sa kanya ay alam nyang siya ang mahal ko ngayon. Hindi kami pwede magkita o mag-usap man lang, yang ang kundisyon ng aking desisyon.

Iyan ang istorya ng buhay ko ngayon, pwede kayo magmungkahi at salamat kung ganon.

Aral: Minsan hindi natin nakikita ang halaga ng isang tao, matatakot lang tayo kapag may iba na nakapansin rito. Ang masakit ay kapag huli na, swerte ka naman kung nariyan pa sya.

TROPA!

Sila ang aking mga bagong barkada, mababait, palatawa at magaling makisama. Binilang nila ako na kanilang tropa, kaya naman ngayon ay meron na akong nakakasama. Ipapakilala ko sa sila sa inyo isa-isa, upang malaman nyo bakit sila ang napili kong maging bagong tropa.

Unahin natin si Jeff ang may ari ng shop na riders dock, sya kasi ang dahilan upang makilala ko silang lahat. Tahimik lang siya nung una, kinakapa siguro ang ugali ko dahil bago akong kakilala. Mabait siya sa akin, hindi ako tinataga sa mga pyesa na aking bibilhin.

Si Ryan naman ang aking mekaniko, grabe ang gwapo at napaka macho. Siya ang chickboy ng tropa, mahilig sa chicks pero ang chicks walang  hilig sa kanya. Lagi  ko sya kinakantyawan dahil hindi sya pikon sa ano mang klase ng tuksuhan.

Si Tukayo naman ang malapit sa akin, wala akong itinatago lalo na kung tungkol sa aking damdamin. Siya ang taga bigay ko ng payo, na minsan yata ay tila gusto na sumuko. Kahit anong oras, sa kahit anong bagay, si tukayo lang ang laging nadyan.

Si Len naman ang kasintahan ni Jeff, mabait, tahimik lalo na kapag kaharap ay itik. Hindi ako malapit sa mga babae, kaya laking gulat ko ng sya ay mabait sa akin. Magkasundo kami sa kainan, dyan sa parte na yan masasabi ko na hindi kami mag-iiwanan.

Si Icha naman ang para sa akin ay mapagkakatiwalaan, kapag sinabi mo kasi na sikreto aba mamaya lang ay makakalimutan. Tapat din ako sa kanya pagdating sa aking pinagdaraanan, pinapayuhan nya ako sabay parang gusto akong pukpukin ng kawayan. Siya ang tipo ng tahimik na kaibigan ngunit lagi mo maaasahan.

Si Buknoy naman ang bunso ng tropa, makulit, maligalig, maliliglig ang paligid. Hindi kami malapit kaya naman sa inyo ay halos wala akong mabanggit.

Si Abet ang palikero sa tropa, di ko sigurado pero yan ang kwento nila. Nameet ko na ng minsan ang kanyang kasintahan, napagtripan ko pa biruin, malay ko bang may tatamaan. Buti na lang at hindi sila nag-away, inamin ko rin kasi na joke lang at ang totoo ay wala akong alam.

Si Marvin naman ay malapit din sa akin, siguro dahil sa dami ng mga bagay na napagkwentuhan na namin. Siya rin ang gumawa ng lahat ng gamit kong sira, kaya naman laki  ng pasasalamat ko na sya ay tropa ko.

Salamat sa inyong pag-anyaya, at salamat din sa mga araw na ako ay inyong napasaya.

PASUKAN 2012

Ang mga bata na papasok ngayon pasukan, karaniwang eksaytment ang kanilang nararamdaman. Ngunit hindi lahat ng estudyante ay ganyan, dahil yung iba ay nawalan na ng gana dahil sa hindi magandang karanasan. Bago ko isulat ang isang ito, madami akong kinausap upang hingan ng opinion ukol dito.

Si Nena ay labing pitong gulang, sekend yir pagpasok ngayong pasukan. Noong sya daw ay nag-enroll para sa kolehiyo ay hindi raw sya makapaghintay na pumasok ang buwan ng Hunyo. Ang persepsyon nya kasi ukol dito ay masaya, malaya at wala ng away bata. Ngunit siya ay nabigla ng dumating ang pasukan, siya kasi ay namulat sa maling kapaligiran.

Ngayon lang daw nya naranasan, ang ipahiya sya sa harap ng karamihan. Doon rin siya namulat na pati mga guro ay nagsisiraan. Hindi siya pwedeng makitang malapit sa isang partido, dahil siya ay siguradong pag-iinitan ng guro sa isang klase nito. Ngayon siya ay hindi na eksayted bagkus tila ayaw ng pumasok.

Si Madette naman ay nasa ganoong lebel rin, magkaiba ang kanilang istorya at kalbaryo sa paaralan nila. Meron kasi siyang guro, na kay lupit daw sa eskwela. Wala daw itong kinatatakutan kahit minsan ay baluktot na ang katwiran. Saan ka naman kasi nakakita, nasa kolehiyo na eh kinasuhan pa. Ang bata raw ay nagkating klases, wow meron ba noon sa kolehiyo? ang talino mo Maam'.

Hindi na sila masaya, sa araw araw kasi lagi sila nakikita. Wala man sila gawin at manahimik, ang guro nila ay hindi pa rin matatahimik. Itong huling istorya ko ay tungkol kay Hermes, ang estudyanteng matalino at makulit. Meron daw silang guro, ngunit hindi naman nagtuturo. Tapos kapag sya pa ay nagbigay ng kwis, lahat daw sila ay nagugulantang.

Sana daw ang guro nila minsan ay magturo, gampanan ang tungkulin na kanyang ipinangako. At sana ay huwag silang tamad, magturo naman sila ng kami ay sumipag. Alalahanin natin na ang guro ang ginagawang modelo ng mga estudyante, ngunit paano mo irerespeto ang modelo kung sila mismo ay hindi marunong rumispeto ng tao.

At sana magkaroon kayo ng sarili ninyong paninindigan, huwag magpasulsol sa iba magmukang uto-uto lang. Ating tatandaan, ang guro na kayang ipasa ang mga batang dapat ay bagsak, kaya rin nila ibagsak ang mga batang dapat naman ay pasado. Kaya nawawalan sila  ng gana pumasok kasi nakakawalang gana ang ugali at muka mo.

I LOVE YOU BOSSING MUAH MUAH TSUP TSUP!

Hindi ko malaman kung saan sisimulan,

sa dami kase ng tao na iyong natulungan.

Nagbigay ka sa kanila ng ligaya at pag-asa,

kahit silang lahat ay hindi mo kakilala.

Nakakatuwang isipin na may tao pang tulad mo,

handang tumulong sa kapwa at mga kapus palad sa mundo.

Hindi nila inaasahan na buhay ay giginhawa,

ngunit dahil sa iyo sila ngayon ay masagana.

Tinuruan mo sila magsikhay sa buhay,

sa pamamagitan ng puhunan na iyong ibinigay.

Kaya naman sila ay lubos ang pasasalamat,

dahil ang buhay nila ay nabago at umangat.

Ang hiling ko para sa kaarawan mo,

humaba pa ang iyong buhay at pag-ibig na totoo.

Karapat-dapat kang lumigaya,

dahil bukal sa puso mong tumulong sa iba.

MAMA

Walang kapantay ay iyong pag-aaruga,

para sa amin ikaw ay dakila.

Pagmamahal mo ay walang hanggan,

laging nakaalalay at walang sawang nakagabay.

Maraming beses ng napasakitan,

ngunit nagbigay pa rin ng maraming pagkakataon at kapatawaran.

Kahanga-hanga ang iyong pang-unawa,

sa aming mga anak mo at sa iyong kapwa.

Mapagbigay, maalalahanin at matulungin,

mga katangian na pinamalas sa amin.

Ibinahagi mo sa amin at sa iba,

mga bagay na sa iyo ay mahalaga.

Kami ay maswerte at mapalad,

kaya kami naman ay lubos na nagpapasalamat.

Hindi man madalas sabihin na "MAHAL KITA MAMA"

ngunit para sa amin ikaw ay NATATANGING INA.

 

SI MOKI

Ang panganay kong anak ay si Moki, siya rin ang una at nag-iisang apo ni Mama na lalake. Hindi ako kasal at walang asawa, kaya ang pagpapalaki sa kanya ay si Mama at tatlo kong kapatid ang aking kasama. Ang dami niyang litrato, puro si Mama at mga kapatid ko ang kasama nya rito. Nakakaaliw balikan ang nakaraan, noong si moki ay bata pa at sa paglalakad ay kailangan pang gabayan.

Lapitin sya ng aksidente, taon taon basta pasko kami ay hindi mapakali. Nagkakataon kasi tuwing sasapit ang araw na iyon, may hindi magandang nangyayari. Buti na lang ay natapos din ang ganoong eksena, nakampante na kami at wala ng sakuna.

Lumaki siya sa poder ni Mama, kaya ibang hilig nya ay doon niya namana. Tulad na lang ng pagkain ng gulay at prutas, bagay na di ko gusto pero lumaki siya na mahilig dito. Lagi silang magkasama maglola, at sa pagmomol naman ay kapatid kong bunso "GINO" ang lagi nilang kasama. Siya ang namimili ng mga damit ng anak ko, kaya sa kanya rin ito tiwala kung ano ang maganda at kung ano ang terno.

Ang kapatid kong lalake na sumunod sa akin "PJ", ang nagturo sa kanya ng isports at kalaunan ay nakahiligan din. Hanggang ngayon ay wiling-wili sya sa larong basketbol, teybol tenis, badminton at ang mamisikleta. Tuwing uuwi ang kapatid ko mula Singapore, ay yan at yan ang gagawin nila. Araw-araw magyaya ito, sa mol para sa teybol tenis o sa kanto para magbasketbol.

Si REG naman ang pangatlo kong kapatid, siya ang nagturo kay Moki tungkol sa kompyuter at magdrowing. Naaalala ko noong minsan na natulog ako galing sa trabaho, tinuruan sya magluto ng hotdog at siya ay napaso.

Napakaswerte ko at may Mama ako at mga kapatid na ganito, na sinuportahan ako at ginabayan ng todo. Walang sawa na laging nasa tabi ko, para magpaalala at itama ang ugali ko. Hindi ko pa siguro ito nasasabi, salamat sa inyo ng marami.

PANAHON

Hindi inaasahan ni Glenda ang paghihiwalay nila ng kanyang kinakasama, masaya naman kasi sila kaya inakalang walang problema. Hindi niya alam na may tinatago palang isipin si Lando, itinanim at inipon kya ngayon ay bigla na lang sumiklab at sumabog. Nakipaghiwalay si Lando kay Glenda, na parang ang babaw ng mga rason na ibinigay nya.

Mga bagay na napakadali sana ayusin at baguhin, kung sinabi nya sana kay Glenda ng maaga. Binigyan nya ng pagkakataon si Glenda, ginawa naman nya lahat ng pagbabago na nais nung isa. Ngunit sadyang wala na yatang pag-asa, dahil makaraan ang tatlong araw ay nakikipaghiwalay na naman si Lando sa kanya.

Pinagbigyan ni Glenda si Lando, ngunit umasa pa rin na isang araw ay magigising ito. Pinaglingkuran pa rin nya ang dating katipan, inasikaso, sinuportahan at pinakisamahan. Si Lando ang nakipaghiwalay, ngunit kapag may kailangan sya ay si Glenda pa rin ang sa kanya ay tumutulong at nakagabay. Hindi nagsasawa si Glenda, umaasa pa kasi na maayos sila.

Oo na lang si Glenda sa lahat ng sinasabi ni Lando, kahit kung tutuusin ay wala na siyang responsibilidad dito. Umaalis at umuuwi sya kahit anong oras nya gusto, wala man lang pakialam sa mga iiwan nito. Hindi sya gaanong magaling sa pakikisama, kailangan mo pa utusan upang malaman nya ang gagawin nya. Ngunit sadyang tahimik si Glenda, hindi na nya inuusap pa ito para wala na lang problema.

Pero iba ang gusto ni Lando, naiinis daw sya kay Glenda kapag nakasimangot o malungkot ang mukha nito. Hindi man lang nya naisip ang pinagdadaanan nung tao, meron ba namang iniwan na ng katipan eh masaya pa at tumatawa. Pero kahit ganoon ang sitwasyon, hindi pa rin pinabayaan ni Glenda ang dating katipan, iniintindi pa rin nito lahat ng pangangailangan ni Lando.

Hindi ko alam kung martir si Glenda o sadyang mabait lang talaga, para pagsilbihan pa si Lando pagkatapos saktan sya. Wala yata akong babaeng makikilala na ganyan, iniwan mo na at sinaktan, ikaw pa rin ay pagsisilbihan. Sinusuportahan ka sa lahat ng iyong pangangailangan, mula sa simpleng bagay hanggang sa pinansyal ay lagi syang nariyan. Paano kaya si Lando kapag natauhan sya, na hindi nararapat ang ganoong pakitungo sa kanya.

Maswerte ka at magpakasaya, hanggat nadyan si Glenda ay wala kang problema. Sarili mo lang ang sa iyo ay mahalaga, laging ikaw at ikaw lang ang bida. Sana maisip mo naman magpahalaga sa ibang tao, lalo na yung laging nasa tabi mo at nakasuporta syo. Baka isang araw matauhan si Glenda, na ikaw pala ang klase ng tao na walang kwenta.

MALAYA

Marami sa inyo ang maiuugnay ang istoryang ito sa sarili ninyong karanasan, marahil yung iba ito ay napagdaanan. Hindi ganoon kadali isulat, dahil alaala ng kahapon ay gusto ko ng kalimutan. Ngunit ito ang isang paraan upang ako ay matulungan, ang ibahagi sa iba ang pait ng nakaraan.

Nakilala ko sya dahil sa isang kaibigan, hindi naman inaasahan na kami ay magkagustuhan. Magkaiba ang aming pinagdaanan, ngunit iisa lang ang kinahinatnan pareho kaming nasaktan. Pareho kaming nag-iisa, malungkot, walang kausap at walang kasama. Kinalinga namin ang isa't-isa, lungkot ay napawi at biglang sumaya.

Ibinigay ko ang sa buhay nya ay kulang, mga bagay na meron ako na hindi pa nya naranasan. Ganon din naman ginawa nya sa akin, pagmamahal at atensyon ang inalay nya sa akin. Dama namin ang pangangailangan ng isa't-isa, kaya ang pangakong "walang iwanan" ay nasabi nya. Naniwala ako sa kanyang mga salita, umasang ito ay tapat at totoo.

Ngunit isang araw ako ay nagising, iba na ang kasama ko at sya ay wala na sa akin. Tinanong ko saan ako nagkamali, may pagkukulang ba ako na dapat kong mabawi. Marami pala syang kinipkip na hinanakit, na kung sana ay nasabi baka relasyon ay nasagip. Pinilit ko pa rin na ayusin, pinag-usapan ang mga bagay na dapat baguhin.

Pinagbigyan ko ang kanyang mga hiling, ngunit isang araw sya pa rin ay nagpaalam sa akin. Hindi alam ang gagawin, bakit ganito ang nangyayari sa amin. Binigay ko na lahat, ngunit tila kulang pa at hindi sapat. Hindi ko maintindihan, parang ako lang ang gumagawa ng paraan. Siguro nga ay ayaw na nya, at kailangan ko na syang pakawalan.

Kahit ganoon ang nangyari, hindi ko magawang mapoot at magalit. Hindi ko sya kayang pasakitan bagkus lagi pa ring inaalalayan. May nagsabi sa akin "kapag nagmahal ka huwag mong ibigay ng buo, magtira ka sa sarili ng hindi ganoon kasakit at may nalalaman pa silang percent-percent". Sinagot ko siya at ito ang aking nasambit "ang totoong pagmamahal ay walang sukatan, kapag mahal mo ang isang tao ito ay sukdulan at wala kang ititira sa sarili kahit konti man".

Sana maintindihan nya bakit ako malungkot at naiirita, tao lang kasi ako marunong masaktan. Hindi ko na kasi alam kung ano pa ang kailangan, upang pag-ibig ay ibalik dahil sya ay aking kailangan. Hindi ko kayang ngumiti at maging masaya, pagkatapos nyang sabihan na kami ay wala na.

BULAG

Bakit hindi mo makita kung ano ang meron ka, lagi mo lang iniisip kung ano ang wala ka. Akala mo puro ka problema, bakit ba ang katotohanan ay hindi mo makita. Ganyan talaga ang pakiramdam, kapag hindi ka makuntento sa buhay mong maginhawa naman. Ano pa kaya ang sa iyo ang kulang, bakit ba hindi ka matahimik at laging nagugulumihanan.

Madaming mahirap sa mundo, iyan ay halimbawa ng mga taong mas mababa sa’yo. Ngunit hindi nila nilulunod ang isip, sa mga bagay na hindi nila mabili. Kuntento sila kung ano ang meron, ang mahalaga ay nakakaraos naman sa maghapon. Gumagawa sila ng paraan upang sila ay maahon sa kahirapan, hindi yung nilulunod ang sarili sa kakaisip kung bakit sila dukha at walang laman ang tiyan.

Swerte ka alam mo ba, dahil na sa iyo na lahat kaya lang hindi mo alam. Kung nasa akin lang sana ang meron ka, wala na siguro akong hihilingin pa. Buksan mo ang iyong isip, huwag mo isara sa mga bagay na gusto mo makamit. Hindi babagsak sa iyong harapan yan, dahil lahat ng bagay sa mundo ay pinaghihirapan.

Huwag mong hintayin na may mawala sayo, tanging tao na tumanggap sa buo mong pagkatao. Hindi sya nagsasawa na unawain ang trip mo, pero sana naman sya ay alagaan, mahalin at irespeto.

YAMAN

Naglilinis ako ng bahay, naisip ko bakit hindi pa lubusin? Linisin na rin pati mga kabinet, maitapon ang mga gamit na hindi na pakikinabangan. Naumpungan kong simulan sa mga koleksyon naming ng cd, marami na kasi doon ay gasgas at bakit kailangan pang itabi. Nakita ko ang isang kahon ng cd ni Rey Valera, sabi ko “aba naman ang tanda na nito gumagana pa kaya?” kaya isinalang ko ito sa cd player upang tuklasin at maitapon kung hindi na gagamitin.

Ngayon ko lang napakinggan mabuti, mga awit na kanyang kinanta at isinulat. Ang ganda ng liriko ng bawat isa, iisipin mo na ikaw ang bida at sa iyo ito kinakanta. Halos puro tungkol sa pag-ibig, may maganda, malungkot at meron din namang nagbibigay ng pag-asa.

Wala na akong naririnig na ganoong kagandang awitin, mga kantang tatatak sa iyong damdamin. Mga kantang masasabing dapat lang itabi at alagaan, upang marinig ng ating kabataan. Ganito dapat ang mga klase ng awitin na dapat pinakikinggan, may kabuluhan at may kahulugan.

Ngayon ito na ang aking paborito, tuwing umaga at bago matulog ito ang aking pinakikinggan. Masakit man ay gumagaan naman ang aking pakiramdam. Idinaan sa awitin ang sakit ng nadarama ng taong may akda, walang kema na sinabi ang kayang napagdaanan.

Nakarelate ako kay Rey Valera, kanta nya at sulat ko ay puro totoong nagyayari sa ating buhay. Mga likha na may pinanggagalingan o pinaghuhugutan, bawat salita ay galing sa puso at hindi lang sa isipan. Isa pang aking nagustuhan ay ang pagpili ng bawat letra na kanyang ginamit, tungkol man sa pagkabigo ang kanta ay kaya nyang gawing maganda at kaakit akit.

Iyan ang masasabi kong talentado, walang katulad at hindi kayang pantayan. Paglipasan man ng panahon ay kakahiligan mo pa rin pakinggan. Salamat at nagkaroon ako ng pagkakataon na marinig, mga awitin na nagbibigay inspirasyon sa buhay natin.

  

PANGAKO SA'YO

Noon akala ko
Ang wagas na pag-ibig
Ay sa nobela lang
Matatagpuan
At para bang kay hirap
Na paniwalaan

Ii.

Ikaw, ikaw pala
Ang hinihintay kong pangarap
Ngayong kapiling ka
At tayo'y isa
Hindi ko hahayaan
Na sa atin ay may hahadlang

Chorus:

Pangako sa 'yo
Ipaglalaban ko
Sa hirap at ginhawa
Ang ating pag-ibig
Upang 'di magkalayo
Kailan man
'pagkat ang tulad mo
Ay minsan lang sa buhay ko...

Repeat ii:

Repeat chorus:

For better or for worst
For richer or for poorer
In sickness and in health
Till death do us part

Upang 'di magkalayo
Kailan man
'pagkat ang tulad mo
Ay minsan lang sa buhay ko...